<<< Naar Brazilië

Argentinië 8 - 18 september

Buenos Aires

8 september in Buenos Aires aangekomen. Vlucht van 1.40 uur. Voor vanmiddag hadden we hier een citytour geboekt: 5 personen en twee gidsen, we hadden voor ons samen een gids die goed engels sprak. Heel veel informatie over ons uitgestort gekregen, maar ook wel de belangrijkste wijken van de stad in het kort gezien. Grotendeels reden we er met de bus door, en af en toe was er tijd om even rond te lopen en wat foto's te maken. Morgen gaan we samen op ons gemak nog wat dingen bekijken.

In de wijk La Boca, een arme volksbuurt met veel kleurige huizen. Vroeger werden de restanten scheepsverf gebruikt om de huizen te schilderen. Leuk om te zien, maar wel erg toeristisch.

9 september. Vandaag de hele dag door B.A. gestruind. Op de Plaza de Mayo, bekend van de Dwaze Moeders, liepen we tegen een demonstratie aan: een hoop tromgeroffel, buschauffeurs die meer loon wilden. Vol met TV-ploegen en politie. Ook hebben we rondgedwaald over het kerkhof van Recoleta. De mensen worden hier niet begraven, maar de kisten worden bijgezet in allerlei soorten monumentjes. Soms lijken het wel mausolea. Het is net een stad in een stad, nauwe straatjes met aan weerszijden deuren en ramen. Soms kun je naar binnen kijken en zie je de kisten staan. Echt bizar.
We hebben ons laten vervoeren met taxi's (daar krioelt het hier van) en met de metro. We hebben ervaren dat je dat niet in de spits moet doen, want dan sta je als haringen in een tonnetje op elkaar gepakt.
Vanaf nu zullen we helaas wat minder vaak foto's kunnen doorsturen, want Arnold heeft zijn memorystick met diverse programma's en een kaartlezertje verloren. Het had erger gekund, want er zaten belangrijkere dingen in zijn zak. Het oversturen van foto's zal nu alleen nog lukken als we een PC aantreffen die voldoende modern is (met een SDHC kaartlezer, voor de kenners).
Op het moment dat we dit zitten te typen, is het half negen 's avonds. En hierna gaan we eten, dat begint hier pas rond 9 uur. Gisteravond zijn we ons te buiten gegaan aan onze eerste Argentijnse biefstuk. Op de menukaart stond deze aangegeven als "baby-beef". Een eufemistische uitdrukking voor een stuk vlees van 800 gram. Aan tafel werd het in tweeen gedeeld met ........ twee lepels!!! Het was heerlijk mals en dankzij een redelijk grote rand vet hebben we het helemaal veroberd. We hebben nog nooit zo'n heerlijk stuk biefstuk gegeten. Erica vond zelfs dat het kon concurreren met een stuk zalm. Vanavond doen we het wat kalmer aan, waarschijnlijk een pizza.


Nog een paar foto's uit Buenos Aires

Ook hier hebben ze aardige bruggen

Puerto Madero, vroeger een havengebied

De begraafplaats van Recoleta

In een metrostation

Verkeersdrukte

Balkonnetje in de wijk San Telmo

Salta


standbeeld met duiven in Salta

Vanmorgen van B.A. naar Salta gevlogen. Eindelijk echt mooi weer: zon en 25°C. Salta heeft een mooi plein met fraaie gebouwen uit de koloniale tijd. Lekker rondgeslenterd. Bij de reisagent langs geweest om de vouchers voor de komende week op te halen. Hij had nog een aantal leuke tips. En hier is het gelukt om een kaartlezer te kopen, dus we kunnen weer foto's op de site zetten.

St. Francisco kerk


Donderdag 11 september. Vanmorgen werd onze huurauto bij het hotel afgeleverd. Het is een flink bakbeest, een pickup-truckje. Daarmee kunnen we ook op de diverse onverharde wegen rijden. Via San Salvador de Jujuy en door de Quebrada de Humahuaca naar Tilcara. Een prachtige route, eerst via een soort pas door de bergen en daarna door een veel kaler landschap en langs een bijna uitgedroogde rivierbedding. De bergen hebben hier prachtige kleuren en overal groeien mooie hoge cactussen. In Purmamarca de Cerro de Siete Colores (de berg met de 7 kleuren) bewonderd en in het dorpje rondgelopen in een vruchteloze poging om een kopje koffie te bemachtigen. Het is droog, de zon schijnt geregeld, maar er staat een koude wind (we zitten op 2000m).


Salta bij avond

Prachtig geërodeerde rotsen onderweg naar Tilcara

Overal zagen we gekleurde rotsen

Cerro de Siete Colores

Deze begraafplaats is ook bovengronds, maar heel wat eenvoudiger dan in B.A.

Tilcara

Het hotel in Tilcara is heel sfeervol, zie de foto van onze kamer.
Verder wonen de mensen hier in heel kleine armoedige huisjes, het zijn voornamelijk mensen van indiaanse afkomst.
12 september. Vandaag hebben we een lekker rustig dagje. We blijven in Tilcara (dus geen koffers pakken, Akke!) en hebben de hele dag tijd om de omgeving te bekijken.

Onze hotelkamer in Tilcara

Zo ziet een supermarkt er hier uit

Landschap rondom Tilcara

poesje op schutting van cactushout

Cactussen met fraai gekleurde bergen

We dronken een kopje espresso in het stalletje van de moeder van dit meisje. Ze heet Violeta en met Erica's beperkte spaans lukte het om een klein praatje met haar moeder te maken. Violeta's oma is nederlandse en woont in Cafayate, waar we over een paar dagen naar toe gaan. We kregen haar naam en adres en kunnen dus eventueel bij haar langs gaan.

Vanmiddag naar een spectaculaire kloof geweest met de veelzeggende naam "Garganta del Diablo" (keel van de duivel). Schitterende weg er naar toe, onverhard en smal, met veel haarspeldbochten en uitzicht op de gekleurde rotsen. Laatste stuk moest je lopen - heel smal af en toe. Dit soort landschappen laat zich moeilijk fotograferen. Vooral de diepte kun je niet tot uitdrukking brengen.

Iruya, San Antonio de los Cobres, Cachi

Wat valt er te vertellen over de afgelopen 3 dagen? We hebben er eigenlijk geen woorden voor, het was gewoonweg spec - ta - cu - lair !!!!
Zaterdag 13 sept. van Tilcara naar Iruya gereden, de laatste 54 km over een onverharde, stenige weg door een adembenemde landschap. We weten nu waarom we een stevige auto nodig hadden! Via de Condor pas, maar liefst 4000m hoog, zo hoog zijn we nog nooit geweest en zeker niet met de auto.
Zondagochtend 14 sept. lag er ijs op het dak van de auto.
Eerst dezelfde weg terugereden, ook Tilcara weer voorbij.
De weg daarna was minstens even spectaculair als die van gisteren.
Een adembenemend landschap en een pas van maar liefst 4170m hoog, dus letterlijk enigszins adembenemend.
En daarna ook nog de Salinas Grandes, een enorme zoutvlakte, waar je ook met de auto over kon rijden. Bizar!
Het laatste stuk vandaag was een bijna helemaal rechte weg, onverhard en heel droog en stoffig. We zagen hier wel weer Vicuna's.
Geslapen in San Antonio de los Cobres, 3800m hoog, een troosteloos stoffig dorpje waar niets te beleven viel.
Je merkt wel dat je hoog zit, maar we hebben er nauwelijks last van.
Maandag 15 sept. Via Salta naar Cachi gereden. Weer een prachtige weg, na een koude start, zie foto, over talloze haarspeldbochten en langs metersbrede droge rivierbeddingen. Cachi is een aardig plaatsje met witte huisjes en een mooi kerkje, waarvan het plafond helemaal van cactushout is gemaakt. Cactushout wordt hier veel gebruikt, vaak was het het enige bouwmateriaal.

Onderweg

De Condor pas, 4000m - met een stevige, koude wind....

Onderweg

Aankomst in Iruya - een prachtig gezicht op dit dorpje!

Ruta 52, iets na Purmamarca. Cuesta de Lipan.

Op de pas (Altos del Morado), 4170 m hoog

Zoutwinning op de Salinas Grandes

Met de auto op de zoutvlakte.
Als je voor het eerst de zoutvlakte oploopt, ga je als in een reflex voorzichtig lopen. Het lijkt zó op een bevroren meer, dat het voor je gevoel glad moet zijn.

Onze eerste Vicuna's. Ze zijn familie van de lama's, maae hebben een zachtere vacht.

Ijspegels aan de ramen van ons hotel in San Antonio.

Landschap onderweg

Landschap onderweg

Kerkje in Cachi

De preekstoel in het kerkje is van cactushout gemaakt.

van Cachi naar Cafayate

15 september.
Het wordt voor de lezer misschien wel saai, maar het was weer adembenemend en bovendien zeer verrassend. De diverse reisgidsen vermelden Bodega Colome in Molinos als de moeite waard om om te rijden. Het was wat zoeken, want de bewegwijzering is behoorlijk slecht, maar alleen de weg ernaar toe was al de moeite waard. Onderweg nog blauw-groene papagaaien gezien. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Het werd een wijnproeverij en een rondleiding langs de wijngaarden en door het bijbehorende hotel. Op het buitenterras hebben we heerlijk geluncht. Daarna verder over de wederom stoffige weg (hoofdweg 40!) en van het een op het andere moment reden we door een fantastische quebrada, zoals ze hier een kloof noemen. De foto's spreken weer voor zich. Ons hotel in Cafayate is een wijn-resort dat hier pas 3 jaar staat. Heel sfeervol.

Op weg naar Colomé

Door de Quebrada de la Flecha

De Quebrada de la Flecha, met Arnold voor de maat

Door de Quebrada de la Flecha

De indrukken van deze dag verwerken met een glaasje wijn en een prachtig uitzicht, op het terrasje van onze hotelkamer. Jammer dat het hier aan het eind van de middag zo snel afkoelt en vroeg donker wordt.

Van Cafayate weer terug naar Salta

Wo. 17 sept.
Alweer onze laatste dag in Argentinië Prachtige route gereden door de Quebrada de la Flecha, met fraaie rotsformaties. Je waant je hier en daar in Utah, maar het is net weer even anders....
Terug in Salta de auto ingeleverd. Morgenochtend vertrekt om 7 uur de bus die ons over de Andes naar San Pedro de Atacama in Chli brengt. Zou zo'n 12 uur gaan duren.

Arnold bij de Obelisk

In het z.g. Amphitheater

Een soort witte Mimosa



Naar Chili >>>