<<< Naar Argentinië

Chili 18 - 21 september

18 september

18 september: van Salta naar San Pedro de Atacama
Vroeg op en met een taxi naar de busterminal. Dat is hier een heel groot gebouw, lijkt wel een treinstation, maar je hebt hier veel lange-afstandsbussen. De busreis over de Andes was fantastisch. Bij bergen denken we aan de Alpen of de Rocky Mountains, maar de Andes zijn veel ouder en daardoor minder spits. We reden grotendeels over een soort golvende hoogvlakte van zo'n 4000m hoogte, zonder hoge besneeuwde bergpieken om je heen. Op de Paso de Jama, 4400m hoog, ligt de grens met Chili, dus je zit bijna op de hoogte van de Mont Blanc (4810m).
Het landschap was prachtig, met mooie kleuren: rood, grijs, groen van de bergen en wit, lichtgroen en blauw van de zoutmeren. Ook hebben we diverse groepjes vicuna's gezien. Helaas stopte de bus nergens, het is een lijndienst. We zouden zelf een heleboel keren zijn gestopt. Alle foto's onderweg hebben we dus door het raam van de bus moeten nemen. We kwamen om 16.00 uur al aan in San Pedro de Atacama, de rit duurde 9 uur i.p.v. de 12 uur die we dachten. Dat viel dus lekker mee en het is hier ook nog eens een uur vroeger, dus we hadden nog wat tijd om San Pedro te bekijken. Het is een klein plaatsje met smalle, onverharde straatjes en kleine lage huisjes. Stoffig dus. Veel backpackers, veel restaurantjes en heel veel reisbureautjes, men leeft hier echt van het toerisme.

Onderweg door de Andes

Een van de vele zoutmeren onderweg

Onderweg, een terugblik

In San Pedro de Atacama

In het kerkje van San Pedro de Atacama valt het felle zonlicht door een van de ramen.

19 september

Als aan het begin van de avond de zon gaat zakken, wordt het ontzettend snel koud. Vannacht om 5 uur het raam ook maar dicht gedaan, extra deken op het bed gelegd en om half zeven heeft Erica nog haar dikke fleecejack aangedaan. Maar om 9 uur zaten we bij de bakker naast het hotel buiten op het terrasje te ontbijten. Woestijnklimaat heet dat.
Zojuist een kopje espresso op een terrasje gedronken en een praatje gemaakt met een Chileense mevrouw. Erica oefent haar Spaans..... Er kwam meteen een hond naast ons liggen, er zijn hier (en in Argentinië) ontzettend veel honden op straat. Aan hun vacht te zien zijn het zwerfhonden, maar deze zag er erg lief uit. Erica moest zich echt bedwingen om hem niet aan te halen.

Vanmorgen op het terrasje voor onze hotelkamer

Het kerkje van San Pedro

Vanmiddag hadden we een excursie naar de Valle de la Luna, de Maanvallei, die het mooiste is bij ondergaande zon. Diverse prachtige rode rotsformaties en een mooie kloof. In die kloof was een wand met veel zoutkristallen, die 's motgens warm geworden was in de zon en nu in de schaduw afkoelde. Dat was te horen: een tikkend geluid tgv de krimp. Aan ht eind van d excursie genoten we van de prachtige gloed op de rode rotsen door de ondergaande zon.
Met de hele groep (ca.20 pers.) van het uitzicht genieten.

Spectaculair

Prachtige structuren......

.... en vreemde vormen

Immens groot

Prachtige gloed van de ondergaande zon

20 september

Vannacht werden we om 4 (!!!) uur opgehaald voor een excursie naar de Tatio-geisers. Die zijn het mooist als de zon net op is, als het warmer wordt is er veel minder stoomvorming. Om 6.15uur waren we er, op 4321m hoogte en bij een temperatuur van -10°C, met alle laagjes kleding die we bij ons hadden en ook nog handschoenen aan. Maar het was geweldig mooi!
Tatio geisers

Arnold, dik ingepakt, aan het filmen

Nu is het pas echt licht

Zwemmen bij -10°C in een warmwaterpoel
(hebben wij niet gedaan: veel te koud om je weer aan te kleden)

Huisje onderwerg, er woont echt iemand

Lama met gekleurde flosjes in zijn oren

Na vandaag zal het lastiger worden om ons reisverslag op internet te zetten, want we gaan naar de zoutvlakten van Uyuni in Bolivia, en daar hebben ze geen electriciteit, laat staan internet! Naar Bolivia >>>